Checko.nl reisde vrijdag weer met veel plezier naar het zuiden van Nederland, waar in Zeeuws-Vlaanderen alweer de zevende editie van het tweedaagse festival Vestrock wordt gehouden (we laten de derde dag, het door K3, Lil’ Kleine, B-Brave en Buurman en Buurman bevolkte Vestrock Junior voor het gemak maar even buiten beschouwing). Vestrock is kleinschalig, maar blijft zich vernieuwen. Dit jaar is er één mainstage (in plaats van twee) op het eiland Buitenvest, en een grote tent die plaats biedt aan zo’n 3000 festivalgangers. Toch is en blijft er ook ruimte voor de liefhebber die graag op intiemere locaties van muziek wil genieten. Zo is bij de ingang van het festivalterrein een houten Zweedse kapel gebouwd met een podium dat ruimte biedt aan circa 300 toeschouwers. Tenslotte is er ook de Sint-Willibrordus Basiliek uit 1198 in het centrum van Hulst. Deze bijzondere, historische plek is ook dit jaar weer het decor voor gratis toegankelijke akoestische sessies, waar maximaal 150 bezoekers getuige van kunnen zijn. Het festival onderscheidt zich ook op andere manieren. De nabijheid van België laat zich voelen in het unieke en diverse bierassortiment. Liefhebbers kunnen zich melden bij de speciaalbierenbar voor het bitterzachte verfrissende pils uit het Belgische plaatsje Jupille-sur-Meuse. Daarnaast kun je kiezen uit maar liefst acht bijzondere Belgische speciaalbieren. En uiteraard is ook het eigen speciaalbier, het fruitige Vestrock Blond, op veler verzoek weer verkrijgbaar.
VRIJDAG
We zijn in Zeeland en dus mag de rockband Reptilians uit Eindhoven klokslag vier uur het festival aftrappen. Reptilians heeft namelijk Zeeuwse roots. Het geluid van de band doet denken aan punkrock uit de jaren 90, maar put duidelijk ook inspiratie uit meer mainstream rock. Samengevat: Blink 182 meets The Gaslight Anthem. Een ideale mix om jong en oud warm te laten draaien voor het geweld dat nog gaat komen. Het viertal speelt, ondanks het vroege tijdstip in ieder geval zonder enige reserve. De Eindhovenaren krijgen trouwens nog onverwacht een reprise. Omdat de Rotterdamse act Broederliefde te laat arriveert, mogen zij het ontstane gat vullen. Het is alsof ze bevrijd zijn. Niet dat er eerder op de dag zenuwen te bespeuren waren, maar hun set als invallers is zo mogelijk nog energieker, alsof zij zich in de beslotenheid van De Tent nog meer durven geven. De reserves waren duidelijk nog niet uitgeput.
Reptilians
Dorian And The Grays sluit naadloos aan bij de punkrock van Reptilians. Energieke rock, opgeleukt met een gezonde dosis punk. De twintigers uit Gent spelen of hun leven ervan afhangt. En misschien doet dat het ook wel, want wie de geschiedenis van Dorian Gray (Oscar Wilde) kent, weet dat schoonheid eindig is en niet moet worden weggestopt. Dorian And The Grays laat van zich spreken, tot groot genoegen van de aanwezigen.
In 2013 begonnen vier schoolvrienden uit Ierland een bandje. Inmiddels is The Academic klaar voor de rest van Europa. Hun single Different is uit en hun debuutalbum volgt binnenkort. Op Vestrock bewijzen ze dubbel en dwars dat ze een plekje verdienen tussen de talloze indierockbandjes die de muziekwereld rijk is. Met opgewekte teksten en heerlijke refreinen, zit de stemming er snel in en dankzij de stuwende drums en de wervelende gitaren loopt het optreden als een trein. Van diverse kanten klinken bewonderende opmerkingen en met name jeugdige bezoekers met shirts van John Coffey, Sziget en The Ramones, wagen een dansje. Ondertussen vertrouwt een van hen mij toe: ‘Wat zijn die schattig.’ Het is waar, maar daarmee is niet alles gezegd. The Academic is een stel jonge honden met een gouden toekomst, en een van de vroege verrassingen van Vestrock 2016.
The Academic
Het Ierse Cronin is ook een band die meer bekendheid verdient dan ze toe nu toe vergaarden. Misschien dat hun komst naar Hulst een stap in de goede richting is? In eigen land doen ze het goed en stonden ze al in het voorprogramma van onder andere Kaiser Chiefs en Paul Weller. Daarnaast maakten ze als begeleidingsband van The Pogues een wereldtournee. Dat de band rond de broers Johnny en Mick Cronin klaar is om op eigen benen te staan, wordt aangetoond aan het begin van de Zeeuwse avond. Rocks meets Celtic Soul en dat valt in goede aarde: De Kapel barst bijna uit zijn voegen.
De uit de Rotterdamse wijk Spangen afkomstige rappers Broederliefde arriveert te laat op Vestrock. Als ze eenmaal zijn gearriveerd, wordt duidelijk dat de mannen van jongs af aan een hechte vriendenclub vormen. Zonder verder dralen, trappen ze af en tonen ze dat goed op elkaar te zijn ingespeeld. Het publiek kan het wel waarderen en deint en danst op hits als Labanta (sta op en feest) en Alaka (alle shit).
My Baby
„Deze band is wereldberoemd, behalve in Nederland”, kopte de Volkskrant enkele weken geleden over het Amsterdams/Nieuw-Zeelandse My Baby. De Nederlandse broer en zus Joost en Cato van Dijk stonden met kiwi Daniel Johnston bijvoorbeeld al op de planken van Glastonbury, dus hun optreden op Vestrock mag gerust een kleine sensatie worden genoemd. Nu weten de programmeurs van Vestrock wel vaker de krenten uit de pap te halen, maar met My Baby is dit zeker gelukt. Met hun hypnotiserende en bijna verslavende, repeterende ritmes en slides zorgen ze dat het publiek aan hun lippen hangt.
Het uit België afkomstige Evil Invaders is misschien de volgende sensatie van vandaag. Dat de metalband zijn sporen inmiddels heeft verdiend, is goed te merken. Met razendsnelle riffs en vingervlugge solo’s, scherpe drums en de hoge krijsen van zanger Joe, kan eigenlijk niemand om de band heen. De muziek is hard en snel en lijkt een ode te brengen aan de speedmetal van eind jaren 80. Evil Invaders heeft z’n huiswerk goed gedaan want alles klopt; van de muziek, tot de outfits: strakke spijkerbroeken, hoge schoenen en shirts zonder mouwen. Continu headbangend en onderwijl veelvuldig de karakteristieke pose van een been op de monitor, een arm in de lucht aannemend, zorgen zij voor een adembenemende show. Evil Invaders bewijst dat metal nog steeds levensvatbaar is en blaast overtuigend een oude muziekstijl nieuw leven in.
Evil Invaders
De uit Engeland afkomstige rockband The Boxer Rebellion heeft dit jaar het nieuwe album Ocean By Ocean uitgebracht. En dat wilden ze natuurlijk graag laten horen. Gelukkig maar, want nummers als Big Ideas en het funky en dus dansbare Let’s Disappear zijn bij uitstek geschikt om live te brengen. Op Vestrock kwamen ze naast oude bekende Diamonds allemaal voorbij. Toch leek het alsof The Boxer Rebellion met enige terughoudendheid op het podium stond. Misschien was het de vermoeidheid, want het optreden op Vestrock was het laatste van een lange reeks, en met een paar vrije dagen in het vooruitzicht, misschien net een teveel om echt te kunnen vlammen.
Black Honey is een band om in de gaten te houden in 2016. De energieke, vierkoppige de band uit Brighton slingert onder leiding van frontvrouw Izzy Bee aanstekelijke indierock met een psychedelisch sausje de goed gevulde Kapel in. Nummers als Madonna en het pakkende Corrine doen het goed. Maar dat geldt niet alleen voor deze hits: de hele set is indrukwekkend. Zeker als je bedenkt dat de band met technische problemen kampt tijdens het eerste nummer. Zangeres Izzy Bee is klein van stuk, maar heeft een geweldige strot. Ze zingt sensueel in combinatie met een gruizig randje en dat gaat er als koek in bij het in grote getale toegestroomde publiek. Vlak voor het eind gaat ze goed los in het nummer Black Honey. Het blijkt nog maar de opmaat naar een climax, die via Corrine wordt bereikt met de slotsong: toepasselijk getiteld You Said It All.
Black Honey
Wie kent niet de legendarische video waarop te zien is dat zanger David Achter de Molen een biertje uit de lucht grist tijdens hun optreden op Pinkpop vorig jaar? Het geeft aan dat de mannen van John Coffey wel van een vuig feestje houden. En een vuig feestje bouwden ze op Vestrock, waar ze naast ouder werk natuurlijk ook nummers speelden van hun dit jaar verschenen EP A House For Thee. John Coffey ging harder dan hard, maar we hadden ook niet anders verwacht van deze punkrocksensatie uit Utrecht, die eerder dit jaar aankondigde voor onbepaalde tijd te zullen stoppen. Mogelijk was dit het laatste optreden in Zeeland. Ze zullen hoe dan ook niet snel vergeten worden.
In 2013 stond de Utrechtse band Kensington voor het eerst op Vestrock. Ze hadden toen net hun tweede album Vulturesuit. Inmiddels is de band gegroeid en heeft zeker voor Nederlandse begrippen een megastatus. Het is daarom niet meer dan logisch dat ze op de mainstage van Vestrock staan geprogrammeerd. Het publiek geniet zichtbaar van de schier ontelbare hits en Kensington maakt zijn live reputatie helemaal waar. Het geluid is vol en de stadionrock galmt vol overtuiging over het duizendkoppige publiek, dat tot ver over de helft van de weide dicht opeengepakt staat.
John Coffey
Natuurlijk mag progressive metal niet ontbreken op een rockfestival. Dat hebben ze goed in de smiezen bij Vestrock en dus werd het Brabantse zestal Textures gestrikt voor een optreden. Textures laat zien dat ze de nodige podiumervaring heeft. Karakteristieke breaks en tempowisselingen worden goed ontvangen door een zee van wiegende haren. Er is duidelijk een grote schare eigen fans aanwezig.
Ierse acts zijn over het algemeen goed vertegenwoordigd op Vestrock. De uit Waterford afkomstige live dance band King Kong Company is er een van. Behalve dat hun muziek uiterst dansbaar is, zorgt het zestal ook voor een onvergetelijke show. Vanaf het moment dat de band met hun apenmaskers het podiumvan de Tent bestijgen, dompelt het publiek op Vestrock zich onder in het geweld van drumcomputers en elektrische gitaren en het ijle geluid van live trompetgeschal en verliest zich in ongecompliceerd dansen. Wat een fantastisch collectief is dit.
King Kong Company
Na het geweld van Textures en de beukende beats van King Kong Company is Flying Horseman een verademing voor hen die even toe zijn aan wat rust. Door technische problemen start de band veel later dan gepland, maar het was het wachten meer dan waard, want het Antwerpse zestal speelt adembenemend. De band rond singer-songwriter Bert Dockx maakte onlangs op Motel Mozaïque al grootse indruk met hun intense postfolk afgewisseld met donkere blues. In de nachtelijke uren op Vestrock werkt het ontregelend op het gemoed. De gelaagde ritmes en enigszins broeierige sound, die enigszins aan de muziek van Jeff Buckley met de stem David Byrne doet denken, komt goed binnen en daarmee is Flying Horseman in De Kapel een waardige afsluiter van de eerste dag Vestrock 2016.
ZATERDAG
De zaterdag wordt geopend door Orange Fox, een stel jonge honden dat met hun epische stadionrock in de traditie van Kings Of Leon, U2 en pearl Jam, meer verdient dan de paar honderd katerige enthousiastelingen die zich voor de Main stage hebben verzameld. Deze band heeft toekomst. Luister maar eens naar hun EP Yours Truly, die onlangs verscheen, maar ook live komt Orange Fox meer dan verdienstelijk voor de dag. Fijn bandje.
Orange Fox
In oktober 2015 bracht Indian Askin haar eerste single, Answer, uit. In begin 2016 kwamen daar nog de singles ReallyWanna Tell You en Asshole Down bij. De Amsterdamse nu-punk doet het goed in de vroege middag. Met een EP op zak en een album in de maak kan gerust worden gesproken van een belofte. In Zeeland geen gebrek aan fans. De muziek van de Amsterdammers lijkt te werken als een magneet, want langzaam stroomt het publiek toe. Het is ze gegund, want wat is de weide groot, als ze nog niet goed gevuld is. Er is in ieder geval genoeg ruimte om te dansen en terwijl de eerste biertjes worden getapt, gaan hier en daar ook de heupen voorzichtig los. Indian Askin geeft een indrukwekkend visitekaartje af en solliciteert naar een prominentere plek op het affiche van 2017.
Op de site van Vestrock stond zo’n mooie beschrijving dat we niet anders konden dan Douglas Firs live te checken. „Melancholisch? Zeker. Donker? Af en toe. Maar dan de duisternis van een zomernacht met fonkelende sterrenhemel bij een cabin in the woods waar het haardvuur gloeit, de muzikanten nog een glas inschenken en hun gitaar pakken voor het volgende nummer.” Het is dat de sympathieke Gentenaren niet ’s avonds, maar in de voormiddag acte de présence gaven, maar wie zijn ogen sloot zag dat het klopte. De mix van pop, soul en country maakte dorstig en menig festivalbezoeker haastte zich voor nog een biertje.
Indian Askin
De uit Ierland afkomstige synth poppers All Tvvins (spreek uit: twins) maken aanstekelijke popmuziek. Gitaar en synthesizer gaan een harmonieus huwelijk aan en wanneer beide worden ondersteund door stevige en uitbundige drums, is er zoals blijkt geen houden aan. Er moet worden bewogen op de vloeiende, bijna tropische ritmes van nummers als Darkest Ocean, Too Young To Live en Thank You.
Het is een beetje wennen, zo’n grote band op klaarlichte dag, maar het went gelukkig snel. Hoe kan het ook anders. Na een periode waarin de band niet zo actief was zijn ze sinds vorig jaar terug met een nieuw album. Het is alsof K’s Choice aan haar tweede jeugd is begonnen en dat is goed te merken. Sarah Bettens en consorten openen met We Are The Universevan het laatste album The Phantom Cowboy. Oude en nieuwe nummers wisselen elkaar moeiteloos af en de energie spat van het podium. Vooral klassiekers als Not An Addict worden luidkeels meegezongen. Het geeft de band, en met name spring in ‘t veld en frontvrouw Sarah Bettens, vleugels. K’s Choice is duidelijk terug van eigenlijk nooit weggeweest, en kan behalve vlammen, ook diep ontroeren, zo blijkt tijdens hun optreden akoestische optreden in de Basiliek, later vandaag, waar 150 gelukkigen getuige zijn van een bloedstollend mooie set kleine liedjes van broer en zus Bettens.
K’s Choice
Dat leeftijd geen graadmeter is voor succes bewijzen de piepjonge mannen van de Zeeuwse band Peer. Waarschijnlijk mag nog geen van de leden zelf een blikje bier kopen, maar gelukkig komt alcohol niet voor in het rijtje seks, drugs en rock ‘n roll. En dat is te merken. Peer speelt energieke indierock die rauw van het podium in de Kapel rolt. Dat de band veel live-ervaring heeft – ze stonden al in het voorprogramma van Jett Rebel en op de planken van Concert At Sea – is te merken. Singles Get out en Change Me worden hier en daar herkend, maar ook het overige repertoire van de jonge honden vindt gretig aftrek.
Compact Disk Dummies is een Belgische elektropunkband, die in 2012 doorbrak nadat ze Humo’s Rock Rally wonnen in de Ancienne Belgique. Sindsdien hebben ze niet stilgezeten en dit jaar kwam hun langverwachte debuutalbum Silver Souls uit. Op Vestrock toont het duo dat zij klaar is voor de grote festivals, hoewel dat met Lokerse Feesten en Pukkelpop als ervaring in de achterzak eigenlijk al evident is. De uiterst dansbare elektropop met een rauw randje golft op Vestrock in ieder geval gemakkelijk van het podium. Compact Disk Dummies bouwt moeiteloos een feestje en laat de temperatuur in de toch al warme tent stijgen tot nabij het ondraaglijke. Stilstaan is er niet bij met nummers als The Reeling en What Do You Want. Het luie zweet vindt gretig een uitweg op de dansvloer.
Compact Disc Dummies
Vorig jaar voorspelden we het al: we gaan meer horen van de Britse punk/pubrockers Echotape. En zie, ze staan voor de tweede keer op rij op Vestrock en wel op de mainstage deze keer. Gezien het succes van vorig jaar is dat eigenlijk niet meer dan logisch, maar het blijft natuurlijk altijd de vraag hoe een groep jonge honden zich ontwikkelt en de verwachtingen zijn mede door het debuutalbum dat begin dit jaar verscheen hoog gespannen. Hoewel noch aan enthousiasme, noch aan sound iets ontbreekt, is het niet overdreven druk bij het podium. Zou iedereen nog aan het bijkomen zijn van de optredens van Peer en Compact Disk Dummies? Terwijl de zon nu echt begint te branden, wordt het gelukkig gaandeweg het wat matte optreden steeds drukker. Maar echt los zal gaat het nergens.
Net als Echotape maakt Paceshifters dit jaar zijn rentree op Vestrock. En of de lat hoog ligt: door 3Voor12 werden ze vorig jaar uitgeroepen tot beste act van Vestrock en Andy Cairns (Therapy?) zei over het energieke rocktrio: „If the future of Dutch rock ‘n’ roll is in the hands op Paceshifters, it’s in fucking safe hands!” Dat ze in De Tent en niet op de Main stage staan maakt hen duidelijk niets uit. Het noiserocktrio geeft zich helemaal en wie vorig jaar niet overtuigd was, is dit jaar definitief om.
Echotape
Max Jury, de 23-jarige singer-songwriter uit de VS, leeft en ademt soul. Als kind van zijn tijd, met een overvloed aan muzikale invloeden, combineert hij naar hartenlust pop, gospel, americana en blues, wat een heerlijke mix oplevert. Op Vestrock wordt het publiek tweemaal getrakteerd op een mooie greep uit de nummers van zijn pas deze week verschenen debuutalbum. Allereerst treedt hij op in de Basiliek, waar bands de ruimte krijgen om te tonen wat zij akoestisch waard zijn. Max Jury maakt er op (h)eerlijke wijze gebruik van de natuurlijke akoestiek die de middeleeuwse kerk herbergt. In een in eerste instantie schandalig lege Kapel opent hij later met Little Jean Jacket. Al tijdens het tweede nummer Home, stroomt het zaaltje langzaam vol. Jury, die zich nu laat begeleiden door een bassist en een gitarist, geniet zichtbaar achter zijn piano. Lawrence (gitaar) en Pat (bas) zijn zich bewust van hun ondersteunende rol en laten alle ruimte aan de jonge singer-songwriter om zijn gevoelige nummers te vertolken. Na Ella’s Moonshine en Beg & Crawl geeft Jury hen een pauze en vertolkt hij Great American Novel en Love That Grows Old, die deze week als single uitkomt, solo op piano. Ook aan mooie optredens komt een einde. Met Grace, dat wederom met z’n drieën ten gehore wordt gebracht, sluit Max Jury op indrukwekkende wijze zijn set.
Max Jury
Vergeleken bij eerdergenoemde bands gaan The Van Jets al schier een eeuwigheid mee. Toch is er nog niets sleets aan hun optreden. De glamrockers, die er niet vies van zijn om te flirten met garagerock, zetten onder leiding van zanger/gitarist Johannes Verschaeve een wervelende show neer. Oude en nieuwe songs wisselen elkaar vlot af, zodat zowel de fans van het eerste uur als de nieuwkomers op hun wenken worden bediend.
De optredens van de sympathieke rapper en songwriter Typhoon zijn altijd een feestje en dat was deze keer uiteraard niet anders. Hoewel Typhoon en zijn omvangrijke band al menig festival achter de rug hebben, blijft hun show fris. Het zal ook te maken hebben met de boodschap die ze uitdragen: Lobi da basi: oftewel liefde is de baas. En dat voel je. De muziek wordt gemaakt en gedeeld met liefde. De glimlach van Typhoon is niet nep, maar echt. Hetzelfde geldt voor de muziek, die uitermate geschikt is voor een festival omdat veel stijlen worden gemixt: hip hop, jazz, calypso. Het feestje is dan ook ‘aan’ vanaf de eerste klanken en de weide, die bijna uit zijn voegen barst, is een grote golvende, dansende massa. Na een kort intermezzo Opgezwolle, waar Typhoon 15 jaar geleden begon te rappen en een beetje reclame voor het optreden ter gelegenheid van deze verjaardag later dit jaar in de Ziggo Dome (we zijn allemaal uitgenodigd), wordt doorgepakt met het vrolijke Brand Los. Samen met broer O-Dog en de Typhoon Titanenband wordt een onvergetelijk feestje gevierd.
Typhoon
De Rotterdamse rapformatie De Likt is bezig het land te veroveren. Is er een festival dat hen niet heeft geboekt? De Likt komt naar u toe deze zomer, zo lijkt het. Vestrock begreep in ieder geval heel goed dat ze deze act niet konden laten linksliggen. En terecht, zo blijkt, want zanger Jordy Dijkshorn en kornuiten blijken een magneet die publiek trekt. En ze pakten met gemak de uit haar voegen barstende Tent in met hun eigenzinnige elektrobeats en virtuoze teksten. Knallen dus, met De Likt. Ja, dabedoelik!
Het wordt allemaal wat eentonig misschien, maar het is nu eenmaal zoeken naar een speld in een hooiberg als je op zoek bent naar slechte optredens dit jaar op Vestrock. Want De Staat excelleert, na een zojuist afgesloten Europese tour als voorprogramma van Muse, ook vanavond. Torre Florim en de zijnen zijn misschien wel (samen met King Kong Company) dé sensatie van deze zevende editie. De Staat zuigt, kietelt, overweldigt, schuurt en lijkt met de tijd alleen maar beter te worden. Loon naar werken, heet dat dan. Het publiek kijkt en luistert met open mond naar de machine die De Staat anno 2016 is. De visuals en de soms duivelse uitstraling van Florim stuwen de band naar grote hoogten, met als absoluut hoogtepunt de menselijke draaikolk met de voorman als middelpunt, tijdens het afsluitende Witch Doctor.
De Staat
Waar Vestrock de afgelopen jaren vooral geliefd was bij een kleine, gestaag uitdijende groep festivalgangers, toont de editie van 2016 aan dat het festival definitief volwassen is geworden, en zich een plek heeft veroverd in de eredivisie van kleinschalige en middelgrote festivals. Meer dan 20.000 mensen gingen dit jaar door de poorten van het festival, dat zich onderscheidt door een uitstekend programma en een sfeer die op niet veel andere festivals te vinden is. Hulde!
