Want dat waren Darius Minwalla, die bij The Posies drumde vanaf 2001, en bassist Joe Skyward, die meespeelde op succesalbum Amazing Disgrace en Success, en live van 1994 tot 1999, en later nog van 2013 tot 2014. Minwalla overleed een jaar geleden volkomen onverwacht, Skyward verloor twee maanden geleden zijn ongelijke strijd tegen kanker. En dat terwijl Stringfellow en Auer enkele dagen na het overlijden van Skyward een Europese tour hadden gepland, als trio, met nieuwe drummer Frankie Siragusa.
Hoe verwerk je in hemelsnaam het verlies van twee ex-bandleden, in een jaar tijd? En hoe belangrijk waren Joe en Darius voor The Posies?
“Ze waren onze vrienden. Dus het lijkt me voor de hand liggen dat het verschrikkelijk is om twee mensen die zo dicht bij je staan te verliezen. De dood van Joe en Darius waren allebei een grote schok, maar het verschil is dat ik tijd had om me voor te bereiden op Joe’s overlijden. We wisten al een aantal jaar dat hij ziek was, en dat de kans er in zat dat hij nog maar een paar jaar had. Maar er was een kans dat hij na de behandelingen die hij pas had ondergaan misschien nog wel tien jaar te leven had, maar het heeft niet zo mogen zijn, de kanker was in een te vergevorderd stadium. We wisten dat alleen niet, zijn familie heeft ons niets laten weten. Een maand voor zijn dood wist ik niet beter dan dat de de behandeling een positieve uitwerking had. Vervolgens hoorde ik drie weken niets van hem, en opeens was hij weg. Dus dat kwam, relatief gezien, toch nog als een verrassing.”
“Darius was een heel ander verhaal. Zijn dood kwam volkomen uit het niets. Darius was niet ziek, was geen junkie, of iets van die strekking. Hij was een jonge man, achtendertig pas, en in de kracht van zijn leven. Hij was de jongeling in onze band, en de laatste persoon van wie je verwacht dat hij zomaar zou komen te overlijden, zomaar uit het niets. Ik was thuis een plaat aan het mixen toen het telefoontje kwam, en toen moest ik Jon gaan bellen. Hij en Darius waren elkaars beste vrienden, dus dat was echt vreselijk. Ik was ook alleen thuis, mijn gezin was er niet, en ik was er half van overtuigd dat het een slechte grap, of op zijn minst een misverstand was. Ik ging hoe dan ook automatisch in een soort van ontkenningsfase. Ik dronk ‘s avonds twee flessen wijn, en deed zelfs midden in de nacht nog een aantal telefonische interviews met de pers in Seattle, waar ik me echt helemaal niets meer van herinner. Ik kwam in een soort zwarte, dikke mist terecht. En toch bleef ik werken. De volgende ochtend kwam er iemand naar mijn studio waarmee ik de hele dag zangpartijen heb opgenomen. Godzijdank, want dat had ik echt nodig om mijn gedachten te verzetten.”
“Wekenlang werd ik ‘s ochtends vroeg wakker met het onschuldige besef dat er een nieuwe dag was aangebroken, maar na twee seconden drong de pikzwarte, vervuilde realiteit tot me door dat dit een nieuwe dag was op een wereld zonder Darius. Dat zelfde gevoel als ik had na 9/11. Wakker worden, en je realiseren dat de wereld onomkeerbaar veranderd is, een verandering die donkerder is dan je ooit zou wensen.”
The Posies, met vlnr: Ken Stringfellow, Frankie Siragusa en Jon Auer.
Een paar dagen na Joe’s overlijden zijn jullie op tournee gegaan met het nieuwe album. Voelde dat niet vreemd?
“Ja, maar wat moet je anders? Het zou Joe niet terugbrengen als we de boel zouden cancellen. We zijn de komende twee jaar druk met deze album release. Bovendien was Joe ook geen onderdeel meer van de huidige band. We hebben in 2014 nog wel een aantal shows met hem gedaan, waarmee we terugblikten op de jaren die achter ons lagen en een lekkere berg oude songs speelden, maar dat was meer een eenmalig iets. Wat betreft de tour die we nu doen, ik denk dat het voor Jon en mij goed is om met iets nieuws, iets positiefs bezig te zijn. Sterker nog, het rondreizen, en het terugzien van alle oude vrienden die we in de loop der jaren overal hebben gemaakt, voelt als een soort dagelijkse ceremonie voor Joe en Darius; we praten over die jongens, en dragen elke avond songs aan hen op. Het is een soort therapie voor ons.”
Jon en jij wilden het nieuwe album sowieso al met zijn tweeën maken. Hoe anders was dat, vergeleken met maken van een plaat met volledige bezetting?
“Ik denk dat het vooral de muziek een ander gevoel meegeeft. Het is minder organisch, en gek genoeg is dat precies wat we wilden met Solid States. We wilden niet weer een album maken gebaseerd op live band-takes. Het idee was om iets te maken dat meer als een uitvinding klonk, wat meer denkbeeldig. Het soort arrangement dat we gebruiken in een nummer als The Sound Of Clouds bijvoorbeeld, had nooit kunnen bestaan als we de song vanuit een conventionele denkwijze hadden gemaakt. Een groot gedeelte van dit album is gemaakt zoals een horlogemaker dat zou doen; precisiewerk dat is ontstaan doordat twee mannen, los van elkaar, in hun eigen werkplaats aan de slag gaan, en vervolgens hun resultaten samen laten komen. Opnemen met een band is meer als houthakken. Minder subtiel, maar met een spirit die alleen te bereiken is dankzij de gezamenlijke activiteit. . Ik geef hier geen oordeel over wat beter is, het is alleen dat deze nieuwe manier van werken, eh, tja….nieuw is…hahaha. Een andere aanpak voor ons, maar ook voor de mensen die naar de muziek van The Posies luisteren. Het was tijd om de kussens eens goed op te schudden.”
Jullie zijn allebei vanuit de Verenigde Staten naar Europa verhuisd. Hoe komt dat zo?
“Ik denk dat de eerste tour van een band op een ander continent voor de meeste muzikanten extreem romantisch is. Een gevoel van bevrijding, het achterlaten van je oude gewoontes, en het achterlaten van mensen die je al heel lang kent, die je het liefst houden zoals je was, in plaats van het omarmen van de persoon die je aan het worden bent, hoe goed hun bedoelingen ook zijn. De eerste keer dat je van die vrijheid proeft voelt zo ongelofelijk machtig. En als je dan heel open bent, dan ga je je binden. Dat heb jij ook. Ik had die binding met mijn toekomstige vrouw tijdens die tour in 1993. Ik kan me niet precies herinneren of Jon zijn toekomstige vrouw ook ontmoette in dat jaar, of dat het een jaar later was, maar Frankrijk was de plek waar we in die periode de meeste tijd doorbrachten, tijdens die eerste Europese tours. En we waren daar ook extreem succesvol, iets dat trouwens voor een groot gedeelte te danken was aan mijn vrouw Dominique, die voor ons label werkte. Maar dat is de verklaring onder de verklaring. Het simpele antwoord is dat we gewoon iemand trouwden die uit Frankrijk komt.”
Buiten The Posies doen jullie heel veel andere dingen. Zo produceren jullie albums van anderen, maken soloalbums en zijn er talloze andere zijprojecten zoals de reïncarnatie van Big Star. Hoe belangrijk is The Posies tussen al die bezigheden?
“Nou, we zijn de komende maanden hard aan het werk als The Posies, ter ondersteuning van deze nieuwe plaat, dus blijkbaar erg belangrijk…hahaha. Ik denk dat The Posies nog steeds het project met de grootste potentie is. Echt waar. Omdat we veel succes hebben gekend met deze band hoeven we niet helemaal onderaan te beginnen, en dat zou met elk nieuw project wel zo zijn.”
Hoe hebben jullie het al die jaren met elkaar uitgehouden. Hoe blijf je scherp en fris?
“Ik denk dat die frisheid te maken heeft met het feit dat Jon en ik elkaar met elk album opnieuw weten uit te dagen en zo tot iets moois weten te komen. En we werken ook regelmatig los van elkaar, waardoor er niet snel irritaties ontstaan en de samenwerking gesmeerd verloopt. Bovendien hebben we met Frankie als nieuwe drummer, zo’n ongelofelijke klik dat het idee van weer een nieuw album, binnenkort, heel erg aanlokkelijk is.”
Jullie hebben voor het artwork van Solid States een wedstrijd uitgeschreven. Fans konden een ontwerp indienen, waaruit jullie het definitieve ontwerp kozen. Hoe ben je op dat idee gekomen?
“Hahaha…niet! Creative Alies is een ontwerpplatform, ook voor bands, dat bovendien fungeert als merchandise bedrijf, en de ontwerpen ook kan fabriceren. Toen ik een aantal ontwerpen die voor andere artiesten waren gemaakt, bekeek, realiseerde ik me dat dat voor ons een manier kon zijn om iets heel anders te doen dan we gewend waren. Iets onverwachts. En dat is precies wat er vervolgens gebeurde. Elena, die de cover van Solid States ontwierp, deed alles verkeerd als je uitgaat van de richtlijnen die we voor de ontwerpwedstrijd hadden opgesteld, maar maakte tegelijkertijd een ontzettend mooi en raak ontwerp. Tja, zo gaan die dingen.”
