Is het een novum, dat een track op een plaat wordt gebruikt om de credits voor te lezen? Dit debuutalbum met zes nummers wordt afgesloten met de mededeling ‘LUMP is a product’, waarna Laura Marling netjes opsomt wie wat heeft gedaan op dit plaatje. LUMP is een verrassende samenwerking tussen Marling en Mike Lindsay van Tungg. En dat levert precies op wat je je met je ogen dicht zou bedenken met die twee: dromerige maar spannende vocalen, soms met geweldige uithalen, altijd met vervreemdende teksten waarin Marling haar gal spuit over het even van vandaag, en dat alles begeleid door prachtig klinkende fijnmazige elektronica, gitaren, percussie en mooie samples, meestal ingehouden, soms uitbouwend tot een muur van geluid. Als een ‘Crooner in crisis’, zingt Marling op deze plaat, en zo raar spannend is het.
Marling en Lindsay ontmoetten elkaar ooit en ontdekten dat ze fan waren van elkaars werk. Die vluchtige ontmoeting verleidde Lindsay om Marling uit te nodigen toen hij muziek in elkaar aan het zetten was die bijzonder sfeervol uitpakte. Er miste alleen nog een bijpassende stem … en dacht toen aan die ontmoeting. De twee gingen aan de slag in een kelder in Londen en maakten deze plaat.
Nu de plaat er is en er een naam aan is verbonden, is er iets nieuws ontstaan dat voort zal blijven bestaan. Marling maakt daar officieel geen deel van uit maar als ze geroepen wordt, zal ze er weer haar stem aan lenen. We gaan dus in de toekomst nog meer horen van LUMP, al ligt het in de rede te denken dat het slechts sporadisch zal zijn.
LUMP van LUMP telt slechts zeven nummers waarvan er een eigenlijk niet mee mag tellen. Een beetje mager maar het loont toch om er kennis van te nemen als je van nature valt voor luistermuziek waarin het experiment niet wordt geschuwd. De plaat neemt je bij de hand en voert je langs verschillende sferen en mooie melodieën die zich niet direct prijsgeven. Dat geldt in mindere mate voor prijsnummer Curse Of The Contemporary. Een verleidelijk basloopje leidt ons naar een melodielijn met een op het eerste oog wat ongemakkelijke rijm tussen ‘California’ en ‘not the first to warn ya’ die al snel verslavend mooi blijkt te zijn.
