Jasper Steverlinck verwierf vooral bekendheid als zanger van de Vlaamse band Arid. Nadat Arid in 1996 de finale haalde van Humo’s Rock Rally, verscheen in 1999 het debuutalbum Little Things Of Venom, waarmee de band wereldwijd lof oogstte, mede door het ongelofelijke bereik van Steverlinck’s stem, die vergelijkingen opriep met Jeff Buckley’s Grace, dat twee jaar daarvoor verscheen.
Arid deed het uitstekend, vooral in thuisland België, maar twee jaar na het vierde album Under The Cold Street Lights gooide Steverlinck in 2012 de handdoek in de ring. Het was tijd voor andere dingen.
Na jaren van omzwervingen (als coach van de Vlaamse versie van The Voice) en diverse projecten met andere muzikanten, is er nu het album Night Prayer. Niet zijn solodebuut, want in 2004 verscheen al Songs Of Innocence, een album vol covers van oa. David Bowie, Stealers Wheel en Madness), maar wel zijn eerste met eigen songs.
Het maken van Night Prayer ging niet zonder slag of stoot. Aanvankelijk startte Steverlinck het opnameproces met sterproducer Jake Gosling, de man achter Ed Sheeran en Lady Gaga, maar toen hij met een aantal songs in zijn achterzak thuiskwam en er nog eens goed naar luisterde, was hij niet tevreden. De songs klonken geweldig, modieus en trendy, maar het gevoel was er gewoon niet.
Dus begon hij het hele proces opnieuw, ditmaal met de Vlaamse producer Jean Blaute, die eerder werkte met K’s Choice, Clouseau en, godbetert, Urbanus. Maar ditmaal klopte het gevoel wel.
Met spaarzame begeleiding nam hij 14 songs op, waarbij zijn stem alle ruimte krijgt om uit te blinken. Persoonlijke songs ook, waarin hij het leven, verlies maar vooral de liefde bezingt.
Hoogtepunten zijn het bloedstollend mooie That’s Not How Dreams Are Made, het op piano en strijkers gefundeerde Sad Reminders, en de titeltrack, met zijn heerlijke instrumentale outro waarbij de drums voor het eerst echt los mogen gaan.
Jasper Steverlinck toont zich op Night Prayer opnieuw als een zeldzaam oorspronkelijk liedjesschrijver, behept met een stem die hij zijn strot uit duwt zonder dat het moeite lijkt te kosten en waarmee hij de essentie van zijn liedjes van een gouden randje voorziet.
Prachtplaat!
