Het is al weer een aantal jaar geleden dat Bombay Show Pig met hun debuut Vulture/Provider Nederland veroverden. Het duo Linda van Leeuwen en Mathias Janmaat maakten met die plaat, en ook live, grootse indruk. Nu ligt de opvolger Show Your Teeth in de platenzaak en lijkt alles anders. Een nieuwe naam, een nieuwe bezetting en een nieuw geluid. Wat gebleven is, zijn de vindingrijke liedjes van Janmaat, die dan ook graag uitleg geeft over de turbulente ontstaansgeschiedenis van het nieuwe album.
Gefeliciteerd met je nieuwe plaat Mathias. Ben je tevreden met het resultaat?
„Ja, het voelt heel goed. En ik ben heel blij dat hij nu uit is. Het is een lange rit geweest. Ik ben blij dat mensen de nummers op de plaat nu kunnen gaan leren kennen en dat ze, als we ergens spelen meer kennen dan alleen Slow Motion. We spelen vaak voor mensen die ons helemaal niet kennen en dan moet je heel veel energie geven om ze te overtuigen. Dan is het ook wel weer eens leuk om een show te kunnen doen waar mensen al wat meer kennen en je ziet dat ze de songs herkennen. Dat geeft een ander soort energie.”
Er is nogal wat gebeurd met de band de laatste jaren…
„Het is in fasen gegaan. Op een bepaald moment voelde de naam niet goed meer. We kwamen er op om Bombay als nieuwe naam te gebruiken omdat het herkenbaar klinkt, maar dan in een aangescherpte vorm. En in die periode groeiden Linda en ik in andere richtingen; er waren onderhuidse spanningen en uiteindelijk hield het gewoon op.”
Heeft dat zijn weerslag gehad op de plaat?
„Waarschijnlijk wel, maar muzikaal gezien weet ik dat niet zo zeer. De vorige plaat is al weer jaren geleden. In die periode is mijn muziek al veranderd. De nummers waar we aan werkten waren dus al anders. De werkwijze bij de vorige en deze cd is hetzelfde gebleven. Ik maak in principe de nummers samen met Tjeerd Bomhof (bekend van onder andere Voicst, red.), en de productie doen we samen met Simon Akkermans (C-mon & Kypski, red.).”
Hoe leg jij aan iemand uit wat het verschil is tussen het eerste album en Show Your Teeth?
„De eerste plaat is best wel rocky. De nieuwe is dat minder voor mijn gevoel. We zijn meer de kant van de lofi-indie opgegaan. Voor mij voelt het iets lichter. Die vorige plaat kon hard en groots zijn en nu is het veel directer en compacter. Een track als Slow Motion was op de vorige plaat rockerig en hard geweest maar pakt nu iets meer dansbaar uit, wat ik wel fijn vind op het moment. De instrumentatie is deels hetzelfde; de basis bestaat uit drums, bas, gitaar en synths. Op de vorige plaat gebruikten we een zingende zaag en dat soort shit. Of pakten we uit met blazers en strijkers. Dat vonden we niet nodig op deze plaat. Een duidelijk verschil is dat we deze keer alles op tape hebben opgenomen. Dat hoor je duidelijk terug. Door tape te gebruiken krijg je een meer gritty sound. Het heeft veel tijd gekost maar het is vet om te doen. Voor de drums bijvoorbeeld zou ik nooit meer anders willen. Voor mijn gevoel maakt het drums minder rock of zo…”
Nu de plaat er is volgt het grote touren. In de voorbereiding daarop hebben jullie steun gekregen van de Coöperatie. Wie zijn dat en wat doen zij?
„De Coöperatie is een initiatief uit Utrecht, gericht op talentontwikkeling. Aan het eind van het traject in de studio, moesten we de vertaling gaan maken naar de liveset. De Coöperatie kan mensen benaderen die je daarbij kunnen helpen. Zij hebben ons verspreid over een maand geholpen de plaat met zijn drieën te vertalen naar een live setting. Bijvoorbeeld met het programmeren van de synchronisatie die we gebruiken om gitaren te loopen. En Lisa heeft zangcoaching gehad omdat zij moet zingen en drummen tegelijk. Bijvoorbeeld hoe je ademsteun kunt hebben terwijl je drumt. De Coöperatie kan dat allemaal voor je regelen. Het gaat echt verder dan bandcoaching. Ze komen niet kijken hoe we samen spelen of hoe een refrein klinkt. Het gaat meer om specifieke technische aspecten. Het is tof dat dit kon. Het was leerzaam en we hebben er echt wat aan gehad.”
Live spelen jullie met een clicktrack…
„Ja, dat geldt voor bijna alle nummers. Dat deden we ook al bij de eerste plaat. Dat is vooral nodig omdat we veel met gitaarloops werken. We nemen bijvoorbeeld gitaar op in een eerste refrein en spelen die weer af in een tweede refrein. Als de band dan niet meer strak is, dan loopt het in de soep.”
Nog een laatste technisch vraagje: in Lighten The Low verdraai je tijdens het spelen de stemming van je e-snaar. Hoe ben je daar op gekomen?
„Dat was met Tjeerd. We waren in zijn studio wat aan het kutten op een loopje dat hij in een Casio-keyboardje had staan. Hij begon aan zijn snaar te draaien… en zo hebben we het in elkaar gezet. Maar wel op zo’n manier dat je het live ook kunt doen.”
Gaat dat live altijd goed?
„Ik heb het nu onder controle. Maar het was best tricky in het begin. Als ik een snaar breek moet ik er aan denken om die precies even lang te maken als de snaar die er op zat. Dan komt het stemmechaniek in een zelfde stand te staan en houdt het verdraaien eenzelfde feel. Over het algemeen gaat het goed. Het is wel belangrijk dat ik het goed kan horen. Als de monitor op het podium slecht is, wordt het lastig.”
De releaseshow is op 11 februari in OT301, Amsterdam. Daarna is Bombay tot eind april volop te zien in Nederland. Check hier het volledige tourschema.
(Tekst: Wim du Mortier. Foto’s: Nick Helderman)
