Het nadert middernacht en een grote groep mensen bevolkt de stoep voor Vibes. Overal in de straten rond het Eendrachtsplein moet je je wringen door de mensenmassa, verzameld op en rond terrassen. Dat bemoeilijkt het werk van de muziekontdekker deze avond; zie maar eens op tijd van podium naar podium te komen met binnen enkele uren tijd 120 acts op 18 verschillende locaties. Maar de sfeer is buitengewoon gemoedelijk vanavond, tijdens het zevende Eendracht Festival in het centrum van Rotterdam.
Gelukkig loopt het in Vibes een beetje uit. J.C. Thomaz & The Missing Slippers is nog bezig een enorme teringzooi aan apparatuur op te bouwen, midden in de zaal. Twee drumstellen en een rij versterkers omzomen het terrein dat het vijftal voor zichzelf heeft gereserveerd. Er omheen verzamelen fans zich, de vochtige, bloedhete omstandigheden trotserend. En ze maken de juiste keus, want zodra J.C. Thomaz (foto boven) aftrapt is het een kolkend feest. Zo’n opstelling waar het publiek omheen staat en bijna onderdeel wordt van de interactie tussen de bandleden, zoals we dat kennen van de band Shitwife, werkt fantastisch. Het maakt het optreden tot een attractiepark waar je doorheen kunt wandelen. Werken met twee drummers is ook een gouden greep voor Thomaz en zijn zoekgeraakte slippers. Zeker als de twee percussionisten hun spel afwisselen, ontstaat zo nóg een laag in de snoeihard gespeelde, opzwepende, anarchistische garagepunk van de Rotterdammers. Zeg maar een beetje Holy Fuck, maar dan zonder elektronische speeltjes. Het kent weinig nuances, maar is o zo leuk. Het slotakkoord in Vibes deze festivalavond verdient het dat er nog lang over wordt nagepraat.
Eendracht Festival bood dit jaar op negen plaatsen een dwarsdoorsnede van wat er in Rotterdam in slaapkamers, kelderboxen en oefenruimtes aan muziek wordt gemaakt. Deze donderdagavond toont maar weer eens aan hoe levend de scene is. Het programma is als het schraapsel van tussen de straatstenen maar levert toch al een interessant programma op met ongekend grote contrasten: van experimentele electro, nederhop, gladde disco tot en met gestoorde garagepunk. Maar het festival toont evenzeer aan dat er grote behoefte is om aan al dit lokaal talent een podium te geven. Overal zie je muzikanten na hun optreden opgewonden napraten met vrienden en familie. Spelen voor publiek is als een levenselixer voor muzikanten. Dat legt ook een zware verantwoordelijkheid bij de organisatie om goed en met open vizier te selecteren. De verhalen die rondgaan over ‘zoekgeraakte aanmeldingen’ doen vrezen dat het op dit punt beter kan, en ook het ontbreken van toiletten op het Eendrachtsplein, de grootste buitenlocatie van het het festival, is een misser van jewelste. Maar het doet allemaal niks af aan de ontspannen sfeer. Eendracht Festival is ook deze editie een oergezellige ontmoeting tussen al die Rotterdamse muzikanten, mede geholpen door zeer aangenaam dorstig weer, die met name in de Witte de Withstraat tot in de kleine uurtjes door gaat.
Al vroeg in de middag wordt er afgetrapt op het Eendrachtsplein. Niet iedere band had de mazzel om voor een volle enthousiaste zaal te spelen zoals J.C. Thomaz. Op deze doordeweekse werkmiddag moest bijvoorbeeld een band als Katie Kruel het op het hoofdpodium doen met een handvol geïnteresseerde mensen op het plein, en jongeren op het naastgelegen koffieterras die luid protest aantekenden tegen de alles overstemmende muziek. De inktzwarte rock van de band en de podiumpersoonlijkheid vol dramatiek van zangeres Nathalie Houtermans die gromt en schreeuwt, passen beter in een donker etablissement, liefst diep in de nacht. De wondere wereld van Katie Kruel voelt misplaatst op deze zonnige donderdagmiddag.
Ook The Pendumul’s Motion – op Foo Fighters geïnspireerde stampende rock – en de postrockers van Machine Valleymoeten het vroeg in de avond nog met een handje vol mensen in de zaal doen. Trio Machine Valley produceert een aangename sound die dicht aanligt tegen voorbeelden als Fugazi, de oude Karate of, dichter bij huis, Feverdream. Ritmisch rammelt het, maar juist dat geeft de band een los karakter waarbinnen het spel met dynamiek goed uit de verf komt.
Op de Witte de Withstraat is het op de vele terrassen heerlijk toeven in het zonnetje, niet in de laatste plaats dankzij A Mangle Man. Het was even zoeken naar de naam van dit duo, want van het tijdschema klopt hier al helemaal niets meer, maar hun lekkere luie dreampop werkt perfect op een warme dag als vandaag. Het oogt allemaal wat onbeholpen op het kleine podium voor Cafe Iez, maar de twee dames dompelen de omiggende terrassen in een warm badje van lome beats, delay-gitaartjes en elektronica. Er is echt nog wel wat werk aan de winkel voor het duo, maar een belofte is A Mangle Man zeker. Dat laatste geldt niet voor Dillan Sondervan, alias Lowaddicts Soundsystem. Het half uurtje dat zijn set duurt is het volkomen onduidelijk of hier nu een muzikant aan het werk is, een dj zijn pauzemuziekjes draait, of dat hier sprake is van een band Zeker als er 2 dames met akoestische gitaar even snel weer van het podium verdwijnen als ze erop klommen. Gemiste kans, maar ach, het lijkt niemand te storen.
In Rotown gaat intussen Zink los, een trio uit het Zeeuwse Dreischor. Gruizige indie met een bluesy tintje en een gitarist die overtuigd is van eigen kunnen maar een beetje vlak zingt. Wel indruk maak bassiste Janine van Osta met stevige baspartijen maar vooral haar pose vol bravoure. Leuk om naar te kijken. Dat geldt altijd voor The Accelerators; de supersnelle pogopunk van dit trio gaat er in als koek, ook al betreden ze enkel diep, diep, diep uitgesleten paden. Maar als je het zo goed en strak en met ongekende inzet doet, dan mag dat.
Stand Up ’69
Met een verse piep in de oren is het dan even acclimatiseren bij Stand Up ’69. Zangeres en blikvanger Emmy Kadee, gitarist Pieter Zoutendijk en drummer Bruno Vogel maken naar eigen zeggen ‘space rock’ en doelen daarmee waarschijnlijk op het grootse geluid dat ze proberen neer te zetten en de breed uitwaaierende composities waarover Kadee grotesk zingt. Het doet bij vlagen denken aan de Yeah Yeah Yeahs. Het verdient lof dat deze band tracht een eigen weg te zoeken; het klinkt in elk geval anders dan veel van de bandjes die we op dit festival horen en voorbeelden navolgen. Maar het blijft nog een beetje kleurloos en klinkt te dun.
Duncan Idaho
Duncan Idaho, een band die iets heeft met Rotown en deze avond speelt voor een schare familie en trouwe fans, baseert zich inmiddels op jaren ervaring. Dat is aan alles te merken. Zij sluiten het festivalprogramma in Rotown af met een korte set intelligent geconstrueerde liedjes met een rafelrandje, die sterk doen denken aan Excelsiorbandjes-van-weleer als Benjamin B en Caesar. Goudkeeltje Hanna Tollenaar zingt de sterren van de hemel, zeker als ze samen optrekt met zanger-gitarist Ivo Alblas. Al vergeet die nog wel eens ín de microfoon te zingen, en ja, dan hoor je in de zaal niks. De band geniet op het podium, met als stralend middelpunt bassist Jip van Zoest, en dat is leuk om naar te kijken. Geschikt voor een alle-leeftijden-show want Duncan Idaho is wel erg weinig rock&roll; een band van enkel lieve mensen, zo lijkt het, op het knullige af. Gelukkig kunnen we nog rennen naar Vibes voor een antidotum, want daar staan de zweterige ongewassen mannen van J.C. Thomaz & The Missing Slippers op ons te wachten voor een portie met testosteron overgoten Rotterdamse teringherrie.
WIM DU MORTIER en RONALD RENIRIE
(Foto’s: Irene Witpaard. Foto JC Thomaz (bovenaan): Theo Huijgens. Foto A Mangle Man: Kasper Bontje.)
